Als ik terugkijk naar waarom ik advocaat wilde worden, past dat wel bij mij.
Ik heb een diep geworteld rechtvaardigheidsgevoel en help graag mensen in nood. Om die reden heb ik overwogen om de opleiding ambulance- of traumaverpleegkundige te doen. Na lang nadenken en gesprekken met familie en vrienden heb ik toch gekozen voor rechten, eerst op het hbo en daarna op de universiteit.
Gaandeweg ontdekte ik, ook tijdens stages, dat het ene rechtsgebied mij meer aanspreekt dan het andere. De praktijk van het omgevingsrecht vind ik heel leuk. Het is zo tastbaar: bomen, gebouwen, de inrichting van de stad, enzovoort. Dat helpt mij om er gevoel bij te krijgen. Daarnaast vind ik het belangrijk om – als ik met een zaak bezig ga – het complete plaatje te zien. Het achtergrondverhaal, de context, het gevoel wat iemand erbij heeft. Hoe beter ik begrijp wat er speelt en waar het vandaan komt, hoe beter ik kan inschatten wat ik voor iemand kan betekenen.
Ook bij wetgeving kijk ik vaak terug naar het ontstaan van de wet, soms tot halverwege de vorige eeuw. Wat was het oorspronkelijke idee erachter, hoe heeft het zich vervolgens ontwikkeld en hoe is het nu? Dat laatste is belangrijk: hoe kijkt de samenleving op dit moment tegen het onderwerp aan? Als dat beeld is veranderd, kan er een nieuwe mogelijkheid voor een cliënt ontstaan.
Daar ben ik naar op zoek. Het geeft mij veel voldoening als ik een zaak grondig heb uitgezocht en de onderbouwing heb gevonden om die zaak te winnen. Dan geef je een cliënt, die daarvoor vaak geen uitweg meer ziet, hoop. Omgekeerd ben ik ook eerlijk als ik inschat dat een zaak geen positieve uitkomst kan krijgen.
